Szwy pojedyncze – kiedy się na nie zdecydować?

Szwy pojedyncze (węzełkowe)

Podczas wielu zabiegów zaopatrywania ran skóry czy błon śluzowych chirurdzy decydują się na szwy węzełkowe. Ich istota polega na zbliżeniu brzegów rany za pomocą kilku odrębnych węzłów. W praktyce wygląda to tak, że lekarz po każdym wykłuciu (lub dwóch wykłuciach) igły zawiązuje węzeł. Po tej czynności, za każdym razem odcina nadmiar nici chirurgicznej.

Oczywiście, ilość założonych szwów zależy od wielkości rany i napięcia tkankowego. Natomiast należy pamiętać, że każdy węzeł jest tak samo ważny, a odległość między nimi powinna być równa. W przypadku, gdy lekarz nie jest wystarczająco doświadczony w wiązaniu, nie powinien decydować się na zaopatrywanie szwami pojedynczymi.

Jakie wyróżnia się rodzaje szwów pojedynczych? M.in. szew węzełkowy zwykły, szew węzełkowy pogrążony, szew materacowy poziomy, szew materacowy poziomy z dodatkową pętlą, szew materacowy poziomy częściowo pogrążony, szew materacowy pionowy, szew materacowy pionowy z dodatkową pętlą oraz szew materacowy pionowy częściowo pogrążony.

Praktycznie każdy materiał szewny nadaje się do wiązania szwów pojedynczych, a dobór właściwych nici chirurgicznych zależy od rodzaju zabiegu i indywidualnych preferencji chirurga.

Zastosowanie szwów pojedynczych

Szwy pojedyncze są stosunkowo łatwe w zakładaniu. Zwłaszcza, jeżeli chirurg wybiera szew węzełkowy zwykły lub szew węzełkowy pogrążony. W wielu sytuacjach lekarze decydują się na technikę szwów pojedynczych ze względu na potrzebę dokładnego zespolenia brzegów rany lub osiągnięcia wysokiego efektu estetycznego na przykład w chirurgii plastycznej.

Zaopatrywanie ran skóry

Metoda szwów pojedynczych jest jedną z najpopularniejszych technik zaopatrywania ran skóry. Do najczęściej stosowanych jej odmian zalicza się zakładanie szwów węzełkowych zwykłych, które są bardzo łatwe w wiązaniu. Do szycia skóry powszechnie wykorzystuje się nici nylonowe, np. FILAPEAU® czy AMIFIL®. Aby szycie nie pozostawiło po sobie brzydkiej blizny, lekarz podczas zaopatrywania powinien delikatnie wywijać na zewnątrz brzegi rany.

Do rzadziej stosowanych szwów węzełkowych w chirurgii skóry należy szew materacowy poziomy czy szew węzełkowy pogrążony. Aby osiągnąć jak najmniej widoczną bliznę, warto wybrać pojedynczy szew materacowy poziomy z dodatkową pętlą. Taka technika pozwala rozłożyć napięcie tkankowe i zapobiega zagłębianiu się szwów w obrębie skóry. Z racji na dobrą adaptację brzegów rany, w chirurgii skóry bardzo często wykorzystuje się również szew materacowy pionowy, a także szew materacowy pionowy z dodatkową pętlą.

Zamykanie powłok jamy brzusznej

Szwy pojedyncze mogą być wykorzystywane również do szycia tkanek znajdujących się pod skórą. Chirurdzy używają techniki szwów węzełkowych do zaopatrywania powięzi, tkanki tłuszczowej czy też otrzewnej. W przypadku szycia tkanki podskórnej rekomendowane jest zakładanie szwów węzełkowych pogrążonych. Natomiast, podczas zamykania powięzi lekarz powinien zdecydować się na pojedynczy szew materacowy poziomy. Do jego wiązania warto wykorzystać plecionkę OPTIME® z kwasu poliglikolowego, która zapewni wysoką siłę podtrzymywania tkankowego i zapobiegnie rozejściu się rany.

Chirurgia narządów wewnętrznych

Wielu chirurgów decyduje się na zastosowanie techniki szwów pojedynczych podczas szycia narządów wewnętrznych. Ze względu na małe prawdopodobieństwo zwężenia światła, szwy węzełkowe wykorzystywane są do zespalania narządów rurowatych (zwłaszcza w chirurgii dziecięcej). W przypadku narządów pokrytych błoną surowiczą lekarze stosują pojedynczy szew materacowy przerywany Halsteda, który jest rodzajem pojedynczego szwu wgłębiającego. Do zaopatrywania narządów wewnętrznych używa się zwykle nici wchłanialnych o okresie podtrzymywania odpowiednim do czasu gojenia zaopatrywanej tkanki.

Zalety szwów węzełkowych a ich zastosowanie

Wysoki efekt estetyczny

Szwy pojedyncze mają mnóstwo zalet. Odpowiednio założone gwarantują dokładne zespolenie i mało widoczną bliznę. Z tego względu wielu chirurgów decyduje się na zakładanie szwów węzełkowych w przypadku szycia ran skóry. Zastosowanie pojedynczego szwu materacowego poziomego z dodatkową pętlą zapewnia ładne gojenie się blizny, ponieważ założony szew nie zagłębia się w tkankę. Dlatego też, lekarze korzystają z niego, kiedy zależy im na wysokim efekcie estetycznym.

Bezpieczne zespolenie brzegów rany

Według specjalistów, wiązanie pojedynczych szwów pozwala na dokładniejsze zespolenie tkanek niż w przypadku zastosowania szwu ciągłego. Nic więc dziwnego, że chirurdzy wybierają je do zaopatrywania mięśni czy powięzi. Jednak żeby zachować szczelność szwów, podczas zaopatrywania należy zwrócić uwagę na to, by odległość między kolejnymi szwami nie była za duża.

Warto zwrócić uwagę na fakt, iż szwy węzełkowe nie powodują zwężenia światła. W związku z tym, mogą być stosowane do zespalania odcinków układu pokarmowego. Chirurdzy wybierają je do szycia narządów w chirurgii dziecięcej, by zmniejszyć ryzyko zwężenia światła jelit i innych narządów o małej średnicy.

Ograniczone ryzyko powikłań pooperacyjnych

Każdy zabieg wiąże się z ryzykiem wystąpienia powikłań pooperacyjnych. Jednak kiedy prawdopodobieństwo ich powstania jest podwyższone, chirurdzy rekomendują zakładanie szwów węzełkowych. Dlaczego? Usunięcie pojedynczego szwu na skutek ropienia czy krwiaka nie niesie za sobą tak poważnych konsekwencji, jak usunięcie szwu ciągłego. Aczkolwiek należy pamiętać, żeby podczas wiązania węzłów nie dociskać ich zbyt mocno, ponieważ to może być przyczyną pojawienia się obrzęku tkanek.

Wady szwów pojedynczych

Dłuższy czas zakładania

Mimo, iż szwy węzełkowe mają wiele zalet, nie wolno zapominać o ich mankamentach. Przede wszystkim, zakładanie kilku pojedynczych szwów jest bardziej czasochłonne, niż założenie szwu ciągłego. W związku z tym, kiedy chirurg potrzebuje zaopatrzyć ranę szybko, powinien wybrać szew ciągły, który nie wymaga wiązania tak dużej ilości szwów.

Niestarannie założone szwy mogą prowadzić do powikłań

Przy zaopatrywaniu rany szwami pojedynczymi, każdy węzeł jest bardzo ważny. Aby szwy były szczelne, a blizna estetyczna, chirurg powinien wiązać nici chirurgiczne bardzo dokładnie. W przeciwnym razie istnieje ryzyko rozejścia się brzegów rany. Lekarz, który nie ma dużego doświadczenia w zakładaniu węzłów, nie powinien decydować się na zespalanie tkanek metodą szwów pojedynczych. Aczkolwiek należy pamiętać, że nawet odpowiednio założone węzły, mimo iż zapewniają dokładne zamknięcie rany, nie zawsze zachowują szczelność. W przypadku, gdy w pobliżu wiązania dochodzi do rozciągnięcia tkanek, szwy mogą przeciekać.

Większe zużycie nici chirurgicznych

Podczas każdego zabiegu chirurg powinien zadbać o to, by nie doszło do powikłań pooperacyjnych. Niestety, zakładanie szwów pojedynczych wymaga użycia o wiele większej ilości materiałów szewnych, niż zaopatrywanie metodą szwu ciągłego. Jak wiadomo, zwiększona ilość materiału obcego może powodować reakcje zapalne sąsiadujących tkanek, przez co wielu chirurgów rezygnuje z wiązania pojedynczych szwów w przypadku zwiększonego ryzyka występowania powikłań.

Możliwe nierównomierne napięcie tkanek

Szew pojedynczy powoduje nierównomierne rozłożenie napięcia tkankowego. Poza tym, nie gwarantuje skutecznego zatrzymania krwawienia z brzegów rany. W związku z tym, zaopatrywanie metodą szwów węzełkowych nie będzie wystarczającym zabezpieczeniem przed utratą płynów.

Podsumowanie

Mimo, iż zakładanie szwów węzełkowych jest bardzo czasochłonne, warto wykorzystywać je do zaopatrywania ran skóry. Tym bardziej w chirurgii plastycznej, gdzie priorytetowe jest uzyskanie wysokiego efektu estetycznego. Kiedy chirurg nie ma kłopotów z wiązaniem węzłów, metoda szwów pojedynczych jest idealnym wyborem do zamykania powłok jamy brzusznej czy szycia narządów wewnętrznych. Dzięki niej tkanki zostaną dobrze zespolone, a światło narządów nie ulegnie zmniejszeniu.