Szew pojedynczy – charakterystyka rodzajów

Szew węzełkowy zwykły

Technika szwu węzełkowego należy do najprostszych metod zespalania tkanek. Chirurdzy najczęściej stosują ją do zespalania tkanek spoistych będących pod napięciem oraz podczas szycia skóry w chirurgii plastycznej. Za pomocą szwu pojedynczego lekarz jest w stanie zbliżyć do siebie zarówno brzegi ran operacyjnych, jak i urazowych.

Szew węzełkowy jest łatwy w zakładaniu, co znacznie przyśpiesza przebieg operacji. Poza tym, przy zastosowaniu nici niewchłanialnych, lekarz po zagojeniu rany nie ma trudności z ich usuwaniem. Niemniej jednak, aby uzyskać wysoki efekt estetyczny, podczas zakładania szwu węzełkowego zwykłego chirurg musi pamiętać o wywinięciu brzegów rany za zewnątrz.

Do prostego zaopatrywania ran skóry taką metodą lekarze rekomendują stosowanie nici niewchłanialnych. Dobrym wyborem są monofilamenty FILAPEAU® oraz COROLENE®, które dodatkowo zapewniają uzyskanie ładnej blizny.

Szew węzełkowy pogrążony

Metoda szwu pogrążonego polega na wiązaniu węzłów w głębi rany. Podczas zakładania szwów tego typu specjaliści rekomendują stosowanie nici wchłanialnych. Dzięki temu, w przyszłości lekarz nie musi ich usuwać.

Celem zakładania szwów węzełkowych pogrążonych jest mechaniczne wzmocnienie miejsca zespolenia przy równoczesnym utrzymaniu hemostazy. Technika szwu węzełkowego pogrążonego pozwala również na likwidację wolnej przestrzeni w okolicach rany, która mogła powstać na skutek obkurczania się tkanek.

Szew pogrążony wykorzystywany jest głównie do zespalania tkanki podskórnej czy błon śluzowych. Chirurg podczas zakładania szwów tego typu może zdecydować się na wiązanie węzła skierowanego w stronę dna lub w stronę powierzchni rany. Pierwsza metoda polecana jest w przypadku zespalania tkanek podskórnych, natomiast druga podczas szycia tkanek położonych głębiej.

Pojedynczy szew materacowy

Szew materacowy pionowy

Zastosowanie szwu materacowego pionowego pozwala na optymalną adaptacje brzegów rany. Lekarze stosują go głownie do zapatrywania ran skóry. Dzięki niemu chirurg może uzyskać wysoki efekt estetyczny nawet wtedy, gdy skóra ma skłonności do podwijania się.

W przypadku zakładania szwów materacowych pionowych należy zwrócić uwagę na to, by każdy węzeł znajdował się po tej samej stronie rany. Podczas szycia ważne jest także, aby nie ciągnąć za nici zbyt gwałtownie, ponieważ skóra może ulec uszkodzeniu. By zmniejszyć traumatyzację tkanek podczas zaopatrywania chirurg powinien wybrać szwy chirurgiczne średniej grubości.

Szew materacowy poziomy

Pojedynczy szew materacowy poziomy jest przez chirurgów stosowany znacznie rzadziej niż pionowy. Niemniej jednak, zakładanie szwów tego typu wykorzystywane jest podczas przyszywania przeszczepów skóry. Technika szwu pojedynczego zapewnia ścisłe przyleganie nawet w przypadku dużej różnicy między poziomem przeszczepu a poziomem rany. Lekarz musi jednak pamiętać, by wiązać węzeł od strony otaczającej ubytek.

Za pomocą metody szwu materacowego poziomego chirurdzy mogą zespalać również mięśnie oraz powięź. Z uwagi na to, iż szwy pojedyncze materacowe pozwalają wywinąć brzeg rany na zewnątrz, lekarze sporadycznie decydują się na zaopatrywanie nimi ran skóry.

Szew materacowy pionowy z dodatkowa pętlą

Zastosowanie pionowego szwu materacowego z dodatkową pętlą umożliwia rozłożenie napięcia na trzy poziomy – głęboki, powierzchowny oraz zewnętrzny. Technika szycia ułatwia wywinięcie brzegów rany, co znacznie przyśpiesza proces zrostu. Dodatkowa pętla pozwala również zaadaptować brzegi rany. W związku z tym, metoda zapewnia lepsze efekty gojenia.

Ponadto, dzięki pętli lekarz ma możliwość łatwiejszego usunięcia szwu w sytuacji, gdy zastosuje nici niewchłanialne. Chirurdzy korzystają z techniki szwu z dodatkową pętlą podczas zaopatrywania ran skóry, gdy konieczne jest rozłożenie napięcia na poszczególne elementy szwu.

Szew materacowy poziomy z dodatkowa pętlą

Właściwości poziomego szwu materacowego z dodatkowa pętlą są podobne jak w przypadku szwu pionowego. Technika szycia pozwala na jednoczesne wywinięcie oraz adaptację brzegów rany, przez co zaopatrywanie przynosi satysfakcjonujące rezultaty. Zakładanie poziomego szwu materacowego z dodatkową pętlą zapewnia estetyczną bliznę, przez co chirurdzy wykorzystują go do szycia ran skóry.

Co istotne, dodatkowa pętla zmniejsza prawdopodobieństwo zagłębiania się szwu w tkanki. Z tego powodu, usuwanie nici chirurgicznych po zagojeniu rany jest proste i nie zajmuje dużo czasu. Zaletą poziomego szwu materacowego z dodatkową pętlą jest również rozłożenie napięcia (analogicznie jak w przypadku szwu pionowego).

Szew materacowy pionowy częściowo pogrążony

Technika szwu częściowo pogrążonego stosowana jest do zaopatrywania ran skóry. Zarówno wkłucie igły, jak i wykłucie, wykonywane jest przy tym samym brzegu rany, natomiast każdy kolejny węzeł wiązany jest po tej samej stronie rany.

Metoda szwu materacowego pionowego częściowo pogrążonego pozwala uniknąć upośledzenia ukrwienia wierzchnich warstw skóry. W związku z tym, używa się jej zwłaszcza, gdy istnieje podejrzenie niepewnego ukrwienia. Co ważne, pierwsze wkłucie lekarz powinien wykonywać od tej strony skóry, która jest ukrwiona lepiej. W przeciwnym razie szew może nie spełniać swojego zadania.

Szew materacowy poziomy częściowo pogrążony

Podobnie jak w przypadku pogrążonego szwu materacowego pionowego, szew poziomy jest stosowany, gdy istnieje podejrzenie niepewnego ukrwienia skóry. Prawidłowo założony szew zmniejsza ryzyko upośledzenia ukrwienia powierzchownych warstw skóry oraz umożliwia zbliżenie brzegów rany, które mają różną grubość.

Chirurdzy decydują się na zakładanie szwów tego typu głównie podczas wszywania płatów skórno-tłuszczowych. Dzięki niemu, lekarz jest w stanie uzyskać gładką bliznę nawet w przypadku dużych ubytków tkankowych.

Szew pojedynczy wgłębiający

Istnieją dwie odmiany szwów wgłębiających – według Lemberta oraz według Halsteda. Chirurdzy wykorzystują je do zespalania błon surowiczych oraz szycia narządów pokrytych błoną. Szew wgłębiający według Halsteda umożliwia zawinięcie brzegów rany do środka, co sprawia, że zewnętrzne powierzchnie tkanki do siebie przylegają.

Technika szwów wgłębiających zapewnia dokładne zespolenie tkanek, aczkolwiek wiązanie pojedynczych szwów jest bardzo czasochłonne i wymaga dużej wprawy chirurga.

Szew typu „zetka”

Istnieje kilka technik zakładania szwów typu „zetka”. Metodę w której nici na zewnątrz rany układają się względem siebie równolegle, lekarze stosują do zaopatrywania ran skóry. Natomiast pozostałe techniki zakładania szwów tego typu chirurdzy wykorzystują podczas zespalania błon surowiczych.

Zakładanie węzłów wymaga doświadczenia ze strony chirurga, ponieważ nieodpowiednie wiązanie może doprowadzić do rozejścia się brzegów rany. Co ważne, w trakcie szycia błon chirurg musi zwracać uwagę, by zarówno wkłucie jak i wykłucie wykonywane były w równych odstępach od brzegu rany.

W następnym wpisie wyjaśniamy, w jakich sytuacjach decydować się na zakładanie szwów pojedynczych. Zapraszamy do lektury!