Szew ciągły – wady, zalety i zastosowanie

Charakterystyka szwu ciągłego

Zaopatrywanie rany za pomocą szwu ciągłego polega na zespoleniu tkanek za pomocą jednej nici chirurgicznej. W praktyce wygląda to tak, iż chirurg naprzemiennie wkłuwa i wykłuwa igłę wzdłuż całej rany, a węzły zawiązuje tylko i wyłącznie po pierwszym oraz ostatnim wykłuciu. Co ważne, w przypadku długich ran lekarz może zdecydować się na założenie dwóch krótszych szwów ciągłych.

Metoda szwu nieprzerywanego pozwala na ograniczenie ilości implantowanego materiału szewnego. W związku z tym, blizna powstała na skutek operowania jest estetyczna. Należy pamiętać, że mniejsza ilość zużytego materiału szewnego przekłada się także na niższe ryzyko wystąpienia powikłań pooperacyjnych. Obecnie wyróżnia się kilka rodzajów szwu nieprzerywanego (m.in. szew śródskórny, materacowy czy obrębiający).

Szew ciągły – zastosowanie

Szew ciągły zapewnia dużą wytrzymałość. W związku z tym, lekarze decydują się na zaopatrywanie nim ran śródskórnych wymagających długiego okresu podtrzymywania. Szew nieprzerywany stosowany jest także w przypadku rozległych ran skóry. Tym bardziej, kiedy wymagane jest rozłożenie napięcia tkankowego na na całą długość szwu.

Chirurgia plastyczna

Technika szwu ciągłego wykorzystywana jest przede wszystkim w chirurgii plastycznej ze względu na wysoki efekt estetyczny, głownie ze względu na fakt, iż niewielka ilość węzłów gwarantuje uzyskanie estetycznej blizny. Szew ciągły ogranicza wpływ negatywnych czynników na proces zabliźniania rany. Dlatego też, chirurdzy stosują go w przypadku, gdy chcą by rana zagoiła się szybko.

Co ważne, gdy lekarz musi osiągnąć jak najmniej widoczną bliznę, powinien zdecydować się na szew ciągły śródskórny, który polega na prowadzeniu nici pod skórą. Rekomendowane w tym celu są monofilamentowe, wchłanialne nici ADVANTIME®. Technika szwu śródskórnego sprawdza się m.in. podczas zaopatrywania ran skóry po operacji brzucha czy plastyce pośladków.

Chirurgia przewodu pokarmowego

W chirurgii ważne jest, by ograniczać ilość używanego materiału szewnego tak, aby ryzyko infekcji było jak najmniejsze. Z tego powodu, wielu chirurgów decyduje się na zakładanie szwu ciągłego podczas zaopatrywania różnych odcinków przewodu pokarmowego (m.in. przy użyciu nici MONOTIME®). Lekarze muszą jednak pamiętać, iż założenie szwu nieprzerywanego wiąże się z dużym prawdopodobieństwem zwężenia światła narządów o małej średnicy. Często wykorzystywaną metodą szycia w chirurgii przewodu pokarmowego jest technika szwu ciągłego pozaśluzówkowego. Dzięki niej, lekarze zespalają m.in. przednią ścianę jelita grubego.

Warto dodać, że szew ciągły nie wymaga wiązania dużej ilości węzłów, przez co lekarze decydują się na jego zastosowanie w przypadku, gdy dokładne wiązanie mogłoby być utrudnione (np. przy małym polu operacyjnym lub niedostatecznym doświadczeniu chirurga).

Wady szwu ciągłego

Szew ciągły gwarantuje wysoki efekt estetyczny, dlatego też stosowany jest między innymi w chirurgii plastycznej. Niemniej jednak, jego technika wiąże się z wieloma mankamentami.

Technika szwu ciągłego polega na zbliżaniu tkanek za pomocą jednej nici. W związku z tym, istnieje ryzyko, iż na skutek pęknięcia materiału szewnego dojdzie do rozejścia się brzegów rany. Poza tym, w przypadku wystąpienia powikłań pooperacyjnych, zazwyczaj konieczne jest usunięcie całego szwu, co również wiąże się z całkowitym rozwarciem brzegów rany. Ponadto, korekta szwu ciągłego jest dużo trudniejsza, niż poprawki w przypadku zastosowania szwów pojedynczych.

Chirurg musi także pamiętać, iż założenie szwu ciągłego nie zawsze pozwala na uzyskanie ładnej blizny. Na przykład stosując technikę szwu nieprzerywanego do szycia cienkiej skóry, ta może zacząć się fałdować. Co więcej, szew ciągły jest dużo trudniejszy do usunięcia po zagojeniu się rany niż szwy pojedyncze. Aczkolwiek, ten problem rozwiązuje zastosowanie wchłanialnych nici chirurgicznych.

Zalety szwu ciągłego

Istotną zaletą szwu ciągłego jest fakt, iż jego zakładanie zajmuje o wiele mniej czasu niż zakładanie szwów pojedynczych. W związku z tym, za pomocą techniki szwu nieprzerywanego chirurg może zbliżyć wolne brzegi rany szybciej. Założenie szwu ciągłego zapewnia dobrą hemostazę i umożliwia rozłożenie napięcia tkankowego, co zmniejsza ryzyko wystąpienia powikłań pooperacyjnych.

Co ważne, zeszycie rany skóry za pomocą szwu tego typu zapewnia wysoki efekt estetyczny. Niektóre rodzaje szwu ciągłego (np. szew śródskórny) pozwalają ograniczyć widoczność blizny do minimum. Właśnie dlatego, technika szwu nieprzerywanego wykorzystywana jest do zespalania skóry podczas wielu operacji plastycznych, np przy użyciu nici z nylonu czy polipropylenu.

Ważną kwestią jest, iż do poprowadzenia szwu ciągłego lekarz wykorzystuje mniejszą ilość nici chirurgicznych, niż w przypadku zakładania szwów pojedynczych. Ograniczona ilość materiału szewnego zmniejsza ryzyko wystąpienia infekcji, co jest szczególnie ważne podczas operacji z zakresu otolaryngologii.

Nici chirurgiczne wykorzystywane do zakładania szwu ciągłego

Usuwanie nici chirurgicznych w przypadku zastosowania szwu nieprzerywanego może być utrudnione. Dlatego też, podczas zaopatrywania ran metodą szwu ciągłego zaleca się używanie materiałów wchłanialnych, które z czasem ulegają absorpcji. Dobrym wyborem są nici wykonane z poliglekapronu, takie jak ADVANTIME®. Do zakładania szwu ciągłego o dłuższym okresie podtrzymywania sprawdzają się nici PDS, np. MONOTIME®. Warto dodać, iż nici jednowłóknowe takie jak COROLENE® są bioobojętne, co sprawia, że nie wywołują reakcji tkankowych.