Szew ciągły – podstawowe techniki

Szew ciągły „na okrętkę”

Kiedy chirurgowi zależy na tym, by rana została zeszyta szybko, lekarz może zdecydować się na założenie szwu ciągłego „na okrętkę”. Jego zastosowanie jest szerokie głownie w chirurgii skóry (np. w chirurgii plastycznej). Jest to jedna z podstawowych technik szycia chirurgicznego, która wymaga jednak odpowiedniej wprawy i doświadczenia.

Co istotne, szew ciągły „na okrętkę” pozwala w stosunkowo prosty sposób zamknąć ranę o długości nawet kilkunastu centymetrów. Aczkolwiek, przed rozpoczęciem szycia, konieczne jest uzyskanie hemostazy, która zmniejsza ryzyko wystąpienia powikłań pooperacyjnych.

Decydując się na szew ciągły „na okrętkę”, lekarz może wybrać jedną z jego dwóch odmian. Pierwsza z nich polega na przekłuwaniu brzegów rany prostopadle do długiej osi rany. Druga zaś na przekłuwaniu brzegów rany pod kątem 45° względem osi rany. W zależności od tego, jaką odmianą szwu ciągłego „na okrętkę” będzie zaopatrywał chirurg, nici chirurgiczne będą układać się na zewnątrz rany ukośnie (odmiana I) lub prostopadle (odmiana II).

Szew ciągły śródskórny

Technika szwu śródskórnego stosowana jest, gdy lekarz chce, by po zagojeniu się rany nie było widać śladów po wkłuciach igły. Podczas jego zakładania, nici prowadzone są pod powierzchnią skóry, przez co możliwe jest osiągnięcie wysokiego efektu estetycznego. Poza tym, w przypadku szycia śródskórnego ilość węzłów zostaje ograniczona, co sprawia, iż rana goi się o wiele ładniej i szybciej. Chirurg musi jednak pamiętać, by przed kolejnymi wkłuciami delikatnie wywijać brzegi rany. W przeciwnym razie, efekty operacji nie będą satysfakcjonujące.

Szew ciągły śródskórny wykorzystywany jest w chirurgii plastycznej, otolaryngologii oraz położnictwie. Chirurdzy decydują się na niego, kiedy konieczne jest uzyskanie estetycznej blizny (np. podczas zaopatrywania powłok jamy brzusznej po plastyce brzucha oraz cesarskim cięciu). Należy jednak pamiętać, że szew śródskórny stosuje się również, gdy konieczne jest zatrzymanie krwawienia z brzegów rany czy też rozłożenie napięcia tkankowego na poszczególne elementy szwu.

Właściwości szwu śródskórnego pozwalają na zaopatrywania ran o długim przewidywanym okresie gojenia. Do jego założenia rekomenduje się nici jednowłóknowe, które zapobiegają przerastaniu szwu otaczającymi tkankami. Poza tym, ze względu na fakt, iż szew śródskórny jest trudny do usunięcia, do jego zakładania zaleca się używanie materiałów wchłanialnych. Idealnym wyborem są długowchłanialne nici MONOTIME® wykonane z polidioksanonu, a także delikatne monofilamenty ADVANTIME®.

Jeśli chcesz więcej dowiedzieć się na ten temat przeczytaj nasz artykuł o plusach i minusach stosowania szwu śródskórnego.

Szew ciągły materacowy

Zastosowanie szwu ciągłego materacowego zapewnia wysoką szczelność. W związku z tym, jego założenie minimalizuje ryzyko wystąpienia powikłań pooperacyjnych. Co ważne, w chirurgii skóry wyróżnia się kilka odmian szwów materacowych. Należą do nich szew ciągły materacowy pionowy, szew ciągły materacowy poziomy oraz ciągły szew podskórny Halsteda.

Szew ciągły materacowy poziomy

Technika ciągłego szwu materacowego poziomego polega na wkłuwaniu igły po tej stronie rany, po której poprzednio igła została wykłuta. W związku z tym, nić na zewnątrz jest umiejscowiona równolegle do długiej osi rany. Co istotne, zakładanie szwu materacowego sprawdza się w chirurgii skóry zwłaszcza, kiedy lekarz stwierdza, że konieczne jest rozłożenie napięcia tkankowego.

Szew ciągły materacowy pionowy

Chirurg w celu założenia ciągłego szwu materacowego pionowego w pierwszej kolejności powinien zawiązać nić tak, by zakotwiczyć ją w tkankach. W dalszym kroku, lekarz musi prowadzić nić w taki sposób, by ta na zewnątrz rany umiejscowiona była prostopadle do jej osi. Technika szwu materacowego pionowego wykorzystywana jest do zbliżania wolnych brzegów ran skóry. Aczkolwiek, chirurdzy stosują ją stosunkowo rzadko. Głównie ze względu na fakt, iż zakładanie szwu ciągłego materacowego pionowego wymaga dużej zręczności.

Szew ciągły podskórny Halsteda

Podczas zakładania ciągłego szwu podskórnego Halsteda, podobnie jak w przypadku szwu śródskórnego, lekarz musi prowadzić nić pod powierzchnią skóry. W związku z tym, jego założenie pozwala operującemu osiągnąć wysoki efekt estetyczny. Usuwanie szwu Halsteda po zagojeniu się rany jest utrudnione, ponieważ większość implantowanej nici chirurgicznej znajduje się w warstwie podskórnej. Dlatego też, specjaliści rekomendują stosowanie materiałów wchłanialnych. Pierwszorzędnym wyborem są jednowłóknowe nici ADVANTIME®, które po 120 dniach ulegają całkowitej resorpcji.

Zakładanie szwu ciągłego – wskazówki

Zaopatrywanie ran metodą szwu ciągłego bez względu na jego odmianę pozwala rozłożyć napięcie tkankowe na całej długości szwu, co jest szczególnie istotne, gdy istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia powikłań. Ponadto, każda technika szwu nieprzerywanego umożliwia zatrzymanie krwawienia z brzegów rany i zmniejszenie widoczności blizny. Niemniej jednak, by osiągnąć satysfakcjonujące rezultaty operacji, lekarz powinien kierować się kilkoma wskazówkami.

Przede wszystkim, zakładanie szwu ciągłego musi być poprzedzone dokładnym oczyszczeniem rany. W przeciwnym razie, po zabiegu może dojść do infekcji bakteryjnej. Kiedy lekarz przystępuje do zamknięcia rany, nie może ciągnąć za nici zbyt gwałtownie, ponieważ mógłby doprowadzić do nadmiernej traumatyzacji tkanki. Co więcej, gdy chirurg ma do czynienia z długą raną, może zdecydować się na kilka krótszych szwów ciągłych, co znacznie ułatwi proces ich usuwania.

Warto dodać, iż zakładanie szwu ciągłego nie zawsze jest dobrym wyborem. Stosowanie go do zaopatrywania cienkiej skóry może skutkować jej fałdowaniem, co znacznie obniża efekt estetyczny zabiegu. Poza tym, szwu ciągłego nie powinno się wykorzystywać, gdy istnieje zwiększone ryzyko powikłań pooperacyjnych.

W następnym artykule przeczytasz o wadach i zaletach stosowania szwu ciągłego.